Αφιερωμένη στον Γιάννη μου...

Η βροχή χτυπούσε στο τζάμι, η Έφη καθισμένη στη πολυθρόνα μ' ένα βιβλίο αγκαλιά την κοιτούσε. Ήθελε να βγεί έξω στη βροχή να γίνει μούσκεμα όπως τότε........ Κλείνει τα μάτια και θυμάται!!!!!!!!!!!

Η Έφη κάθε χρόνο τέλος Σεπτέμβρη πήγαινε διακοπές, ωωω τι χαρούμενη που ήταν!!!!!!!!

Πήγαινε πρώτα στην Αθήνα να δεί τους φίλους της, ειδικά τον αγαπημένο της Γιάννη, πόσες ωραίες αναμνήσεις είχε με τον Γιάννη!!!!!!!!!!

Μία χρονιά πήγε πρώτα στην αγαπημένη της Καβάλα, είχε κι εκεί φίλους, πολύ καλούς φίλους.

Οι μέρες στην Καβάλα κύλισαν σαν νεράκι, όλα τα ωραία τελειώνουν τόσο μα τόσο γρήγορα.

Έτσι η Έφη πήρε το πούλμαν για την Αθήνα μετά Πειραιά και στο πλοίο για το νησί της, το σπίτι της, το δωματιάκι της.

Η ώρα περνούσε, το πούλμαν αργούσε και η Έφη θα έχανε το πλοίο. Κι όπως το σκεφτόταν χτύπησε το κινητό της.

Έλα Έφη, που είσαι;;;;;;;;

Στο πούλμαν Γιάννη μου, κατεβαίνω Αθήνα.

Θα μείνεις καθόλου;;;;;;;

Δεν ξέρω Γιάννη μου, αν προλάβω το πλοίο θα φύγω, αν όχι αναγκαστικά θα μείνω.

Να μην προλάβεις το πλοίο για να σε δούμε λίγο και γέλασε.

Η Έφη γέλασε κι εκείνη.

Το πούλμαν έφτασε στην Αθήνα αλλά το πλοίο είχε φύγει. Έτσι η Έφη πήγε στο ξενοδοχείο να κλείσει δωμάτιο κι εκεί είδε έκπληκτη να την περιμένουν ο Γιάννης με την κοπέλα του.

Έφη πάμε σινεμά;;;;;;;;

Η Έφη αν και κουρασμένη από το πολύωρο ταξίδι με το πούλμαν δέχθηκε να πάει σινεμά με τον Γιάννη και την κοπέλα του, δεν ήθελε να τους κακοκαρδίσει.

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο κατάλαβε μια ψιχάλα στο πρόσωπο της, νόμιζε ότι της φάνηκε και δεν είπε τίποτα.

Σε λίγο κι άλλη ψιχάλα, κι άλλη, κι άλλη.

Γιάννη ψιχαλίζει, θα βρέξει, γυρνάμε πίσω στο ξενοδοχείο;;;;;

Δεν θα βρέξει Έφη, άλλωστε δεν είναι μακρυά ο κινηματογράφος. Και μόλις πέρασαν στο απέναντι πεζοδρόμιο έπιασε μία βροχή!!!!!!!!!!!

Αχ, Γιάννη δεν με ακούς.

Θα σταματήσει τώρα Έφη. Πήρανε ομπρέλες από έναν πλανόδιο, μπήκανε κάτω από τέντα ενός καταστήματος και περιμένανε να σταματήσει η βροχή.

Η βροχή όμως αντί να σταματήσει όλο και δυνάμωνε, δυνάμωνε, αρχίσαν και τα αστραπόβροντα που η Έφη φοβόταν.

Μπήκανε σε μία στοά να μην βρέχονται, η Έφη προσπαθούσε να τηλεφωνήσει στους γονείς της στο ξενοδοχείο να μην ανησυχούν, δεν ακούγανε το κινητό όμως.

Μετά από δύο ώρες περίπου σταμάτησε κάπως η βροχή και γυρίσανε στο ξενοδοχείο.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που η Έφη συνάντησε τον καλό της φίλο, τον Γιάννη της.

Άνοιξε τα μάτια της κι αφού σκούπισε ένα δάκρυ και βγήκε στη βροχή να ξαναζήσει την γλυκόπικρη ανάμνηση!!!!!!!!

Αυτή η ιστοριούλα είναι πέρα για πέρα αληθινή!!!!!!!!

Πόσο μου λείπει ο Γιάννης ειδικά τώρα ήθελα να ήταν εδώ να μοιραστώ μαζί του τη χαρά μου αλλά ας είναι καλά όμως εκεί ψηλά και ίσως με βλέπει και χαίρεται!!!!!!