Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019

Μία καινούρια αρχή...



Ο Στράτος είχε ξυπνήσει πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, δεν είχε κοιμηθεί πολύ, κάθε λίγο ξυπνούσε από κάποιον εφιάλτη.
Έβλεπε, καταλάβαινε τη ζωή του να καταστρέφεται, να χάνει όλα όσα τόσα χρόνια είχε δημιουργήσει. Η αρχή έγινε με το διαζύγιο με την γυναίκα του κι ακολούθησε η οικονομική κατηφόρα.
Σηκώθηκε βαριεστημένα από το κρεβάτι, έκανε ένα καφέ και αναρωτιόταν που να πήγαινε. Στο κατάστημα του που δεν πατούσε πελάτης; Στην εφορία να ρυθμίσει τα χρέη του; Πως να τα ρυθμίσει αφού δεν είχε σχεδόν έσοδα;
Τελικά αποφάσισε να πάει στο κατάστημα του. Βγαίνοντας από το σπίτι του είδε έναν πιτσιρικά που πουλούσε τα λίγα λαχεία που του είχαν απομείνει.
Ο Στράτος δεν το σκέφτηκε πολύ, έβγαλε από τη τσέπη του λίγα από τα τελευταία του χρήματα του κι αγόρασε ένα λαχείο.
Δεν πίστευε και πολύ στη τύχη αλλά στην κατάσταση που βρισκόταν έψαχνε, ήθελε από κάπου να πιαστεί.
Όταν έφτασε στο κατάστημα του είδε μία κοπέλα να περιμένει απ' έξω. Ήταν η Άννα.
Καλημέρα σας, θα ήθελα εκείνο το ζευγάρι παπούτσια που έχετε στη βιτρίνα.
Καλημέρα σας, συγνώμη αν σας έκανα να περιμένετε. Τελευταία όμως δεν έχει κίνηση κι έρχομαι λίγο πιό αργά να ανοίξω το κατάστημα.
Δεν πειράζει, πηγαίνοντας στη δουλειά είδα τα παπούτσια στη βιτρίνα και σκέφτηκα να τα αγοράσω.
Εκείνη τη στιγμή πήγαν να θυροκολήσουν για την κατάσχεση του εμπορεύματος.
Ο Στράτος αν και το περίμενε ένιωσε τη γη να φεύγει από τα πόδια του, έχανε τους κόπους μιάς ζωής, τι θα έκανε από δω και πέρα;

Η Άννα πλησίασε τον Στράτο, του είπε ότι ήταν δικηγόρος και του έδωσε την κάρτα της αν ήθελε τη βοήθεια της να μη διστάσει να της τηλεφωνήσει και φυσικά η όποια βοήθεια της θα ήταν αφειλοκερδός.

Ο Στράτος τηλεφώνησε στην Άννα το βράδυ όχι για να της ζητήσει βοήθεια αλλά για να μιλήσει σε κάποιον, την επομένη την κάλεσε σπίτι του, τον κάλεσε κι εκείνη.
Η κατάσχεση έγινε, η Άννα δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα.
Κάποιο απόγευμα ο Στράτος περνόντας από ένα πρακτορείο θυμήθηκε το λαχείο που είχε αγοράσει από τον πιτσιρικά κι από περιέργια μπήκε να δεί αν είχε κερδίσει κάτι.
Δεν πίστευε στα μάτια του!!!!!!!!! Είχε κερδίσει ένα σημαντικό ποσό για μία νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή του.
Έτρεξε στην Άννα να μοιραστεί μαζί της τη χαρά του και να της ζητήσει να είναι πάντα πλάι του.

Η ιστοριούλα είναι εντελώς φανταστική, την είχα βάλει και στον παθούλη.
Δεν δηλώνω συγγραφέας, το κέφι μου κάνω...








Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2019

Τόσα καλοκαίρια...



Γυρνοντας απο τη δουλεια σταματησα στο περιπτερο να παρω ενα περιοδικο κυριως για να βλεπω το τηλεοπτικο προγραμα κ εφημερίδες.
Ο περιπτερας ειχε ανοικτο το ραδιοφωνο και ακουγε διαφορα τραγουδια. Τη στιγμη που ειμουνα εκει ακουγοταν το τραγουδι η ελενη στο μπαλκονι αλλα δε μου εκανε καμια ιδιαιτερη εντυπωση πηρα το περιοδικο κι εφυγα κ τις εφημερίδες.


Οταν ανοιξα να κοιταξω το προγραμμα της τηλεορασης αν ειχε κατι καλο να δω η αν θα κανονιζα κατι με φιλους.

Ξεφυλλιζοντας το περιοδικο τραβηξε την προσοχη μου ενα κειμενακι στη στηλη της αλληλογραφιας. Ηταν πολυ ομορφα γραμμενο σαν ποιηματακι ξεχωριζε απο τις αλλες αγγελιες. Ηταν απο μια Ελενη ατομο με αναπηρια που ζητουσε να γνωρισει νεους φιλους μεσα απο την αλληλογραφια.
Δε το σκεφτηκα πολυ το επομενο βραδυ της εγραψα κι απο το τριτο-τεταρτο γραμμα ηταν σα να την ηξερα χρονια ηθελα ομως και να την γνωρισω.
Ενα καλοκαιρι ψαχναμε με τη παρεα μου μερος για διακοπες εριξα την ιδεα να παμε στο νησι της ελενης. Ετσι θα τη γνωριζα και θα εκανα και διακοπες σε ενα μερος που ειχα ακουσει οτι ηταν ομορφα. Μερικοι φιλοι συμφωνησαν μερικοι ειπαν οτι ειναι μακρια τελικα πηγαμε.

Κι ενα απογευμα αφησα τη παρεα μου και πηγα στο σπιτι της ελενης που με περεινε στη βεραντα αναμεσα στα λουλουδια εβλεπες μια φατσουλα να χαμογελα. Τοτε θυμηθηκα το τραγουδι η ελενη στο μπαλκονι που ειχα ακουσει στο περιπτερο. Οσο ηουνα μαζι εκεινο το απογευμα κτυπησε το κινητο της και ακουσα παλι την ελενη στο μπαλκονι.
Τα χρονια περασαν συναντηθηκαμε πολλες φορες παντρευτηκα χωρισα η ελενη ηταν παντα πλαι μου φυλακας ενω καπιοι άλλοι που επρεπε να ειναι κοντα μου ειχαν εξαφανιστει. Οταν μια κοινη μας φιλη μου ειπε τι προβλημα αντιμετωπιζε η ελενη και σε τι κινδυνο εβαλε την υγεια της ισως και τη ζωη της για να βοηθησει εμενα ειδα τα πραγματα απο αλλη οπτικη γωνια ειδα την ελενη οχι σαν ατομο με αναπηρια αλλα σαν την ελενη στο μπαλκονι την ελενη σαν γυναικα την ελενη που παρολα τα προβληματα που αντιμετωπιζε ηθελε να βοηθησει τους αλλους. Ειδα μια γυναικα με καρδια μικρου παιδιου και τοτε κατι αλλαξε μεσα μου και τοτε συνηδητοποιησα οτι κατι αισθανομουνα για τη κοπελα αυτη.
Απο τοτε ειναι το τραγουδι μου αλλα το τραγουδι και των δυο μας ειναι αυτο με το Δακη γιατι οντως χασαμε πολλα καλοκαιρια.

Αυτή την ιστοιούλα δε την έγραψα εγώ αλλά ένας φίλος σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό με θέμα το τραγούδι μας!!!!!!!!!
Μη ζητάτε τόνους, τους έχει φάει ως συνήως χαχαχα!!!!!!









Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019

Όσα δεν έζησε...

Η Μαρίνα κουλουριασμένη στο κρεβάτι της, έβλεπε τη μέχρι τώρα ζωή της σαν κινηματογραφική ταινία.
Τι είχε κάνει στη ζωή της;;;;;; Τι είχε ζήσει;;;;;;; Απορροφημένη να κάνει καριέρα ως μεγαλοδικηγόρος θυμόταν τον εαυτό της πάντα με ένα βιβλίο νομικής στο χέρι.
Η ζωή της ήταν σπίτι-σχολείο, σπίτι σχολή, σπίτι δικαστήριο. Δεν είχε διασκεδάσεις, έρωτες, ρομαντικά ηλιοβασιλέματα έστω που τόσο της άρεσαν.
Να ταξιδέψει, να διασκεδάσει, να δει τον ήλιο να ανατέλει και να δύει, ακόμη και να ερωτευτεί, ήταν τόσο μικρή και συμπαθητική. Ήθελε να νιώσει να την αγαπούν και να αγαπήσει έστω και τώρα που.....
Την επομένη έβγαλε εισιτήριο για κάποιο νησί, της άρεσε τόσο η θάλασσα!!!!!!!!!
Η Μαρίνα στο νησί περνούσε τις περισσότερες ώρες της στη παραλία είτε κάνοντας μοναχικούς περιπάτους,, είτε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο.
Κάπου εκεί, σ' εκείνη τη παραλία γνώρισε τον Στέφανο. Από την πρώτη ματιά κατάλαβε ότι ο Στέφανος ήταν ο άνθρωπος που θα μπορούσε να μοιραστεί τη ζωή της μέχρι το τέλος. Το ίδιο όμως ένιωσε και ο Στέφανος.
Ο Στέφανος και η Μαρίνα δεν άργησαν να έρθουν πολύ κοντά, να είναι με τις ώρες μαζί, να πηγαίνουν στην αγαπημένη τους παραλία εκεί όπου γνωρίστηκαν, εκδρομούλες σε κοντινά νησάκια.
Η Μαρίνα ήταν για πρώτη φορά ευτυχισμένη, ένιωθε ότι ο Στέφανος την αγαπούσε.
Έτσι πέρασε ο καιρός και η Μαρίνα έπρεπε να φύγει από το νησί, αισθανόταν τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, η αναπνοή της γινόταν όλο και πιό βαριά.
Είπε στον Στέφανο ότι έπρεπε να πάει στην Αθήνα για λίγο. Εκείνος το δέχτηκε λέγοντας της ότι θα της τηλεφωνούσε καθημερινά.
Η Μαρίνα έφυγε από το νησί αφήνοτας την καρδιά της εκεί που βρισκόταν ο Στέφανος.
Μόλις έφτασε στην Αθήνα η Μαρίνα πήγε αμέσως στον γιατρό της με μία κρυφή ελπίδα. Η ελπίδα όμως έσβησε ακούγοντας τον γιατρό ότι έπρεπε να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Ο όγκος στους πνεύμονες είχε μεγαλώσει, η ζωή της είχε μπεί στην τελική ευθεία.
Με όση δύναμη, της είχε μείνει πήρε τηλέφωνο τον Στέφανο.
Στέφανε σ' αγάπησα πολύ, μ' έκανες ευτυχισμένη αλλά πρέπει να πούμε αντίο, μη ρωτήσεις τίποτα.
Όχι Μαρίνα μη λες αντίο είναι σκληρή λέξη, ξέρω τα πάντα. Πες μου που είσαι να έρθω, θέλω να είμαι κοντά σου, να παλέψουμε μαζί.
Μη λες αντίο σε παρακαλώ Μαρίνα.
Στέφανε κάποτε θα συναντηθούμε σίγουρα.
Η Μαρίνα έκλεισε το κινητό και το έριξε στον κάδο των σκουπιδιών, δεν το χρειαζόταν πιά.


Εντελώς φανταστική η ιστοριούλα αλλά ταιριάζει με την σημερινή ημέρα κι αφού δεν μπόρεσα να τη σώσω από τον Παθούλη την βάζω κι εδώ...



















Η γνωριμία μας...

Η Μαρία .Γ. μου ζήτησε να γράψω την ιστορία μας, τη δική μου και του Βαγγέλη δε κατάλαβα όμως μάλλον θα θέλει την ιστορία της γνωριμίας ...