Όσα δεν έζησε...

Η Μαρίνα κουλουριασμένη στο κρεβάτι της, έβλεπε τη μέχρι τώρα ζωή της σαν κινηματογραφική ταινία.

Τι είχε κάνει στη ζωή της;;;;;; Τι είχε ζήσει;;;;;;; Απορροφημένη να κάνει καριέρα ως μεγαλοδικηγόρος θυμόταν τον εαυτό της πάντα με ένα βιβλίο νομικής στο χέρι.

Η ζωή της ήταν σπίτι-σχολείο, σπίτι σχολή, σπίτι δικαστήριο. Δεν είχε διασκεδάσεις, έρωτες, ρομαντικά ηλιοβασιλέματα έστω που τόσο της άρεσαν.

Να ταξιδέψει, να διασκεδάσει, να δει τον ήλιο να ανατέλει και να δύει, ακόμη και να ερωτευτεί, ήταν τόσο μικρή και συμπαθητική. Ήθελε να νιώσει να την αγαπούν και να αγαπήσει έστω και τώρα που.....

Την επομένη έβγαλε εισιτήριο για κάποιο νησί, της άρεσε τόσο η θάλασσα!!!!!!!!!

Η Μαρίνα στο νησί περνούσε τις περισσότερες ώρες της στη παραλία είτε κάνοντας μοναχικούς περιπάτους,, είτε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο.

Κάπου εκεί, σ' εκείνη τη παραλία γνώρισε τον Στέφανο. Από την πρώτη ματιά κατάλαβε ότι ο Στέφανος ήταν ο άνθρωπος που θα μπορούσε να μοιραστεί τη ζωή της μέχρι το τέλος. Το ίδιο όμως ένιωσε και ο Στέφανος.

Ο Στέφανος και η Μαρίνα δεν άργησαν να έρθουν πολύ κοντά, να είναι με τις ώρες μαζί, να πηγαίνουν στην αγαπημένη τους παραλία εκεί όπου γνωρίστηκαν, εκδρομούλες σε κοντινά νησάκια.

Η Μαρίνα ήταν για πρώτη φορά ευτυχισμένη, ένιωθε ότι ο Στέφανος την αγαπούσε.

Έτσι πέρασε ο καιρός και η Μαρίνα έπρεπε να φύγει από το νησί, αισθανόταν τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, η αναπνοή της γινόταν όλο και πιό βαριά.

Είπε στον Στέφανο ότι έπρεπε να πάει στην Αθήνα για λίγο. Εκείνος το δέχτηκε λέγοντας της ότι θα της τηλεφωνούσε καθημερινά.

Η Μαρίνα έφυγε από το νησί αφήνοτας την καρδιά της εκεί που βρισκόταν ο Στέφανος.

Μόλις έφτασε στην Αθήνα η Μαρίνα πήγε αμέσως στον γιατρό της με μία κρυφή ελπίδα. Η ελπίδα όμως έσβησε ακούγοντας τον γιατρό ότι έπρεπε να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Ο όγκος στους πνεύμονες είχε μεγαλώσει, η ζωή της είχε μπεί στην τελική ευθεία.

Με όση δύναμη, της είχε μείνει πήρε τηλέφωνο τον Στέφανο.

Στέφανε σ' αγάπησα πολύ, μ' έκανες ευτυχισμένη αλλά πρέπει να πούμε αντίο, μη ρωτήσεις τίποτα.

Όχι Μαρίνα μη λες αντίο είναι σκληρή λέξη, ξέρω τα πάντα. Πες μου που είσαι να έρθω, θέλω να είμαι κοντά σου, να παλέψουμε μαζί.

Μη λες αντίο σε παρακαλώ Μαρίνα.

Στέφανε κάποτε θα συναντηθούμε σίγουρα.

Η Μαρίνα έκλεισε το κινητό και το έριξε στον κάδο των σκουπιδιών, δεν το χρειαζόταν πιά.

Εντελώς φανταστική η ιστοριούλα αλλά ταιριάζει με την σημερινή ημέρα κι αφού δεν μπόρεσα να τη σώσω από τον Παθούλη την βάζω κι εδώ...