Από συνήθεια μόλις ανοίγω το λαπιτόπι μου μπαίνω στον Παθούλη. Εκεί που για δέκα χρόνια άνοιγα το παράθυρο μου διάπλατα κι έβλεπα της Μάνιας τα ακαταλαβίστικα, του Γιάννη τα κινηματογραφικά, της Βιργινίας τα ποιήματα, γελούσα με τον Απωλόνιο κ.λ.π. κ.λ.π
Τώρα μπαίνω και βλέπω τον Παθούλη να σβήνει σιγά σιγά (κάτι μου θυμίζει αυτό) κι εδώ δεν βλέπω κανέναν.
Λέτε να την συνήθήσω τούτη τη γειτονιά;;;;;;; Λέτε να μάθω εδώ μόνη;;;;; Κι ακόμη να μάθω να διαχειρίζομαι το σπίτι μου ετούτο.
Θα το μάθω όμως την μοναξιά δεν θα την μάθω, δεν έχει παράθυρο τούτο το σπίτι, γίνεται σπίτι χωρίς παράθυρο;;;;;;;;; Δεν γίνεται βρε παιδιά ουυυυυυυυφφφφφφφφ
Τώρα μπαίνω και βλέπω τον Παθούλη να σβήνει σιγά σιγά (κάτι μου θυμίζει αυτό) κι εδώ δεν βλέπω κανέναν.
Λέτε να την συνήθήσω τούτη τη γειτονιά;;;;;;; Λέτε να μάθω εδώ μόνη;;;;; Κι ακόμη να μάθω να διαχειρίζομαι το σπίτι μου ετούτο.
Θα το μάθω όμως την μοναξιά δεν θα την μάθω, δεν έχει παράθυρο τούτο το σπίτι, γίνεται σπίτι χωρίς παράθυρο;;;;;;;;; Δεν γίνεται βρε παιδιά ουυυυυυυυφφφφφφφφ